Τί χρωστάμε στους γονείς μας;

Στην αρχαία Ελλάδα, ο σεβασμός
προς τους γονείς ήταν μέλημα του νόμου. Σήμερα, ο σεβασμός προς τους γονείς συνεχίζει να... υπάρχει και τα παιδιά προσπαθούν να αποδείξουν την αξία τους στους ανθρώπους

που τα έφεραν στον κόσμο και να τους κάνουν υπερήφανους, για να ξεπληρώσουν το χρέος τους προς αυτούς.

Το χρέος

Υπάρχουν άνθρωποι που καταπιέζονται από τους γονείς τους (άμεσα) ή (έμμεσα) από τις κοινωνικές πεποιθήσεις που σχετίζονται με τις υποχρεώσεις που τα παιδιά έχουν προς τους αυτούς. Οι άνθρωποι αυτοί θεωρούν πως οφείλουν πάρα πολλά στους γονείς τους (την ύπαρξη, την ανατροφή, την εκπαίδευσή

τους, χρήματα, χρόνους κοπιαστικών προσπαθειών και άλλες θυσίες) και πως πρέπει να αφιερώνουν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους σε αυτούς. Συνεχίζει να κυριαρχεί η πεποίθηση πως τα παιδιά πρέπει να ευχαριστούν τους γονείς τους με όποιο τρόπο μπορούν και πως οφείλουν να ανταποδώσουν το καλό που εκείνοι τους έκαναν, με τη φροντίδα των γονιών τους σε μεγαλύτερη ηλικία, ή με την εκπλήρωση κάποιων επιθυμιών που εκείνοι έχουν.

Τι χρωστάμε, όμως, στους γονείς μας;

Η ύπαρξή μας

Οι γονείς μας μάς έφεραν στον κόσμο, επομένως τους χρωστάμε την ίδια μας την ύπαρξη. Είναι αλήθεια κάτι τέτοιο; Οι γονείς μας υπήρξαν δύο άνθρωποι που αποφάσισαν να αναπαραχθούν. Αποτέλεσμα της απόφασής τους αυτής είμαστε εμείς οι ίδιοι. Δε μας ρώτησαν, όμως. Πώς μπορούμε να χρωστάμε κάτι σε κάποιον για το υπόλοιπο της ζωής μας, όταν δε μας ρώτησε κανείς για αυτό;

Υπάρχουν γονείς που θεωρούν ότι μπορούν να απαιτούν οτιδήποτε από τα παιδιά τους ή που επιβάλλουν σε αυτά συγκεκριμένο τρόπο ζωής, γιατί αυτοί τους έδωσαν ζωή. Υπάρχουν παιδιά που εγκλωβίζονται σε μια ζωή που δε θέλουν, γιατί θεωρούν ότι χρωστούν στους γονείς τους την ίδια τους την ύπαρξη. Σίγουρα αξίζει στους γονείς ένα μεγάλο «ευχαριστώ» που μας έφεραν στον κόσμο, αλλά η ζωή μας δεν μπορεί να είναι αντάλλαγμα της απόφασής τους αυτής.

Η ανατροφή και η εκπαίδευσή μας

Οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να αναθρέψουν τα παιδιά τους και να χρηματοδοτήσουν τουλάχιστον τις βασικές σπουδές τους. Κάτι τέτοιο αποτελεί ευθύνη τους. Οι κόποι και οι δαπάνες που κάνουν, όμως, δεν πρέπει να αποτελούν σημείο πίεσης για τα παιδιά, μιας και τα παιδιά δεν είναι επενδύσεις που οφείλουν να αποφέρουν κέρδη στην οικογένεια. Τα παιδιά δε θα πρέπει να πιέζονται να ακολουθήσουν την οικογενειακή παράδοση ή να εργαστούν στην οικογενειακή επιχείρηση εάν δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο. Η ευγνωμοσύνη και η πρόοδός μας είναι τα μόνα χρέη προς τους γονείς μας για τις σπουδές μας και τους κόπους που έκαναν.

Ηλικιωμένοι γονείς και φροντίδα

Τα παιδιά αγαπούν τους γονείς τους και προσπαθούν πάντοτε να τους ευχαριστήσουν, από την παιδική τους ηλικία (ακόμη και με μια ωραία ζωγραφιά), μέχρι την ενηλικίωσή τους. Όταν οι γονείς μεγαλώνουν και χρειάζονται τη βοήθεια των παιδιών τους, ως ηλικιωμένοι άνθρωποι πλέον, τα παιδιά συνήθως δεν τους γυρίζουν την πλάτη. Η βοήθεια προς τους γονείς μας όταν αυτοί τη χρειάζονται είναι μια καλή και γενναιόδωρη πράξη που μας επιτρέπει να δείξουμε όλα τα συναισθήματα ευγνωμοσύνης που αισθανόμαστε για αυτούς και για ό,τι εκείνοι μας πρόσφεραν. Σε καμία περίπτωση, όμως, μια τέτοια απόφαση (της φροντίδας των γονιών) δε θα πρέπει να δεσμεύει ή να καταστρέφει τη δική μας ζωή, ή να γίνεται αποκλειστική προτεραιότητά μας.

Συνοπτικά, μπορούμε να πούμε πως τα παιδιά δε χρωστούν τίποτε στους γονείς τους πέρα από ευγνωμοσύνη, την οποία μπορούν να εκφράσουν με πολλούς τρόπους που δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να εμποδίζουν την

πορεία της δικής τους ζωής και τις προσωπικές τους αποφάσεις.

Πηγή